دوران ایلام و هخامنشیان باستان‌شناس‌ها ظرف‌های کوچک آرایشی و آینه‌های برنزی پیدا کردند که نشان می‌دهد زنان و حتی مردان از رنگ‌دانه‌های طبیعی برای آرایش استفاده می‌کردند.

ایرانی‌ها چشم‌ها رو با سرمه (ترکیبی از دوده، سنگ معدنی یا آنتیموان) سیاه می‌کردن؛ هم برای زیبایی، هم برای حفاظت در برابر آفتاب و عفونت. استفاده از حنـا خیلی رایج بود؛ برای رنگ کردن مو، ریش، ابرو و حتی ناخن. لب‌ها و گونه‌ها رو با رنگ‌های طبیعی مثل زعفران، روناس و گل سرخ سرخ می‌کردند. دوره ساسانیان در این دوره زیبایی اهمیت خاصی داشت. زنان درباری با عطرها، روغن‌های گیاهی و رنگ‌های طبیعی خودشون رو آرایش می‌کردن. تصاویر باقی‌مانده روی ظروف و نقش‌برجسته‌ها نشون می‌ده که علاقه به چشم‌های درشت با خط سرمه پررنگ بوده. ایران اسلامی (قرون میانه) با ورود اسلام، نوع نگاه به آرایش تغییر کرد. استفاده از لوازم آرایش همچنان وجود داشت اما بیشتر در محیط خصوصی (خانه و خانواده). همچنان سرمه، حنا، و رنگ‌های گیاهی پرکاربرد بودن. در متون پزشکی مثل آثار ابن‌سینا، دستورهایی برای ساخت روغن‌ها و کرم‌های گیاهی برای زیبایی و سلامت پوست آمده است. دوران صفویه و قاجار در عصر صفویه، زنان اشرافی از ابروهای پیوسته، سرمه پررنگ و گونه‌های سرخ به‌عنوان زیبایی ایده‌آل یاد می‌کردند. در دوره قاجار، ابروهای پهن و پیوسته، لب‌های کوچک و سرخ، و پوست سفید مد بود. زنان با پودرهای گیاهی و معدنی پوست رو روشن و با روناس یا گل سرخ لب‌ها و گونه‌ها رو رنگی می‌کردن. دوران پهلوی تا امروز با ورود برندهای خارجی در دوره پهلوی، رژ لب، پودر صورت و ریمل جایگزین بسیاری از روش‌های سنتی شد. زنان شهری به‌ویژه در تهران و شهرهای بزرگ به سبک‌های مدرن اروپایی آرایش می‌کردند. امروز ایران یکی از بازارهای بزرگ مصرف لوازم آرایشی در خاورمیانه هست. در کنار محصولات وارداتی، همچنان استفاده از روش‌های سنتی مثل حنا و روغن‌های گیاهی طرفداران خودش رو دارد. در کل، تاریخ آرایش در ایران نشون می‌دهد که همیشه ترکیبی از زیبایی، سنت، سلامت و گاهی حتی باورهای مذهبی و نمادین در این کار وجود داشته است.